föstudagur, febrúar 07, 2003

Jæja hér kemur fyrsti kafli.

1. kafli.

Von manna um betri tíð og blóm í haga hefur farið þverrandi síðustu misseri á Íslandi, vegna drepsóttar sem hefur lagt um helming landsmanna að velli á aðeins örfáum vikum. Ráðaleysi ráðamanna er alsráðandi og þeir vita ekki í hvora löppina þeir eiga að stíga. Að vísu er hægt að virða sumum þeirra það til vorkunar að þeir hafa misst annan fótinn í þessum hörmungum og hafa því ekki völ á því að stíga nema í annan fótinn. Þessi drepsótt er engri lík og vísindamenn standa ráðþrota gagnvart eðli hennar og hafa engin ráð í hendi til þess að uppræta þessa vá sem nú dynur á landsmönnum. Þessi drepsótt hefur þá eiginleika að hún leysir upp líkamsparta á svipstunda eftir að hún hefur náð fótfestu í líkama fórnarlambsins. Til að mynda þá horfði ég upp á mann á Tryggvagötunni missa báðar fætur sínar í hendur sóttarinnar án þess að hann gæti borið hendur fyrir höfuð sér og féll því beint á andlitið í grýtta götuna. Guð minn almáttugur hvað ég vorkenndi þessum mann garmi mikið. Það var einnig skelfilegt að geta ekki hjálpað manninum þar sem hann lá þarna í drullunni og saup hveljur í grútskítugum drullupolli.
“Drullusokkur” öskraði ég til himna og steytti hnefann ógnvænlega í áttina að himnaríki, því ég var drullusvekktur út í skapara himins og jarðar fyrir það að fara svona með mig og þennan aumingja sem svamlaði þarna í pollinum. Ástæðan fyrir því að ég gat ekki rétt samborgara mínum hjálparhönd var sú að drepsótt þessi er bráðsmitandi, og ekki gat ég farið að taka sénsinn á því að missa lim, hvað þá liminn. Ég ákvað því að gera það eina rétta í stöðunni. Ég tók upp stóran hellustein sem lá þarna skammt frá í algjöru reyðileysi, og lyfti honum upp fyrir höfuð mér. Þannig gekk ég í áttina að fyrirbærinu í drullupollinum og hélt með báðum höndum fyrir vit mér svo að ég yrði ekki næsta fórnarlamb drepsóttarinnar. Þegar ég átti aðeins örfáa metra eftir ófarna að manngarminum, lýtur hann upp úr polinum og öskrar á mig. Ætlar þú ekki að hjálpa mér helvítis auminginn þinn. Jú, sagði ég mjóróma, ég ætla að senda þig til skapara himins og jarðar í einum logandi hvelli. Skelfingin skein úr augum þessa auma manns þegar hann gerði sér grein fyrir því sem hann átti í vændum. Ég var ekkert að láta hann þjást of mikið og keyrði því hellunni af öllu afli í andlitið á honum og sagði í leiðinni, það er leiðinlegt að þurfa að slátra þér með hellusteini en svona er nú einu sinni lífið sem guð gaf þér elsku vinur.

Engin ummæli: